به نقل از «خرداد»

دلایل بالقوه شکست مذاکرات هسته‌ای در دولت سیزدهم چیستند؟

تاریخ انتشار: ۲۰ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۳۲۱۱۵

عملکرد دولت سیزدهم بعد از سه سال از انتخابات ریاست جمهوری نشان می دهد رئیسی برخلاف وعده رفع تحریم ها نتوانسته در مواجهه با امریکا، منافع مردم ایران را در چارچوب عزت،حکمت و مصلحت تضمین و تأمین کند. این گزارش، ده علت شکست مذاکرات دولت سیزدهم جهت رفع تحریم ها را بررسی کرده است.

یکی از مولفه های مهم در مذاکرات کشورها، تعیین راهبردها و روش مذاکره، تعیین چارچوب خواسته ها و اهداف و در نهایت برآورد مولفه های سیاست داخلی و اجماع سیاسی برای آغاز هر مذاکره ای است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دولت های بعد از انقلاب در موقعیت های مختلف، مذاکرات مستقیمی را با امریکا انجام داده اند. مذاکره حول محورهای خاصی همچون مسئله افغانستان، عراق، آزادسازی زندانی‌ها و برجام از نمونه های مذاکره مستقیم ایران و امریکا بود که دو طرف ایرانی و امریکایی دور یک میز مذاکره برای منافع خود مذاکره کردند.

از این رو باید تمام حرکات پازل امریکا در خاورمیانه را از سال ۲۰۰۳ (دولت بوش) تا به امروز(اوباما-ترامپ) به ویژه پرونده هسته ای ایران و دو دوره سخت و طاقت فرسا از تحریم های اقتصادی علیه ایران، در این چارچوب ارزیابی می شود. سیاستی که نقطه مقابل استراتژی ایران برای تقویت محور مقاومت در خاورمیانه و افزایش هژمونی با کمک به گروه هایی است که هدف آنها نیز کاهش حضور منطقه ای امریکا در خاورمیانه است.

این در حالی است که بعد از روی کارآمدن جو بایدن، تلاش دولت دوازدهم برای احیای برجام به مذاکرات وین۶ منتهی شد. این مذاکرات را که عباس عراقچی مدیریت می کرد، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری۱۴۰۰ با مانع جدی از سوی جریان های سیاسی منتقد دولت روحانی در مجلس یازدهم مواجه شد. آن زمان این ایده در نمایندگان حامی ابراهیم رئیسی مطرح شد که علیرغم مذاکرات تیم عباس عراقچی و بدست آوردن امتیازات قابل توجه از طرف امریکایی، مذاکرات تا بعد از انتخابات متوقف شود تا دولت جدید سیزدهم، به پشتوانه سرمایه اجتماعی و با دست بالاتر به مذاکرات بازگردد.

موضوعی که دست کم شش ماه به طول انجامید و مقدمات مذاکره علی باقری معاون سیاسی دولت رئیسی با طرف اروپایی ها، در آبان۱۴۰۰ فراهم شد. همانطور که پیشبینی می شد علیرغم حاکمیت یکدست اصولگراها، علی باقری با موانع جدی در داخل، برای پیشبرد مذاکرات مواجه شد.

رئیسی تقریبا بعد از یکسال از توقف مذاکرات وین۶، نتوانست مذاکره غیر مستقیم با امریکا را با تیم جدید خودش به سرپرستی علی باقری به نتیجه برساند. از این رو مذاکرات ایران و امریکا که با واسطه گری روسیه در حال انجام بود، با آغاز جنگ روسیه علیه اوکراین و تغییر آرایش نظام بین الملل تا به امروز متوقف مانده است.

تاخیر و شکست در مذاکرات ایران و امریکا اساسا ریشه در سیاست «نگاه به شرق» و درک ایران از نظام بین الملل دارد. با توجه به ذهنیت حاکمیت ایران در مقابل فضای عملیاتی بین المللی ایالات متحده دیگر قدرت هژمونیک نیست و کشورهایی مانند چین قطب‌های آینده نظام بین الملل هستند. بر این اساس، ایران تمرکز دولت بایدن بر مهار چین را نشان دهنده قدرت و توانایی رو به رشد پکن برای وادار کردن ایالات متحده به تغییر جهت دادن خود به خارج از خاورمیانه می‌داند. از نظر ساختار هنجاری نیز حاکمیت ایران معتقد است که در بحبوحه ظهور پوپولیسم و جریان‌های راست افراطی در دموکراسی‌های غربی نظم لیبرال رو به افول است.

روندهای کنونی در ساختارهای سیاست داخلی و خارجی ایران نشان دهنده افزایش حضور محافظه‌کاران تندرو و اولویت قائل شدن ترجیحات آنان است. از نظر آنان سیاست خارجی ایران با مشروعیت داخلی و حذف رقبای اصلاح طلب و جریان‌های میانه رو مرتبط است.

حالا و بعد از سه سال از توقف مذاکرات ایران و امریکا که امید می رفت، دولت سیزدهم، بتوانند با دریافت امتیازات بیشتر و با رفع تحریم ها، زمینه های لازم برای رشد تولید و مهار تورم را فراهم آورند، بررسی دلایل شکست مذاکره با امریکا، خواهد توانست چشم اندازی از مسیر پیش رو برای تصمیمات جدید را فراهم آورد:

اول: فقدان اراده سیاسی دولت برای پیشبرد مذاکره با امریکا

ابراهیم رئیسی در برآورد خود از سیاست خارجی ایران، معتقد به اولویت مذاکره با امریکا برای رفع تحریم ها نبود. رئیسی معتقد بود می توان همزمان با تحریم ها، به پیشرفت اقتصادی رسید و معیشت مردم را سامان داد. چه آنکه مذاکره، ابزاری است برای رفع تحریم و هدف اصلی تمام دولت های قبل از رئیسی که مذاکره را به عنوان ابزار دیپلماسی پذیرفتند، رفع تحریم ها بود که در هر صورت در دولت رئیسی، نه تنها محقق نشد بلکه به تعداد تحریم های حقوق بشری ایران افزوده شد.

دوم: سایه سنگین مخالفان مذاکره بر مذاکرات

رئیسی در انتخاب تیم مذاکره کننده با امریکا افرادی را انتخاب کرد که عملا معتقد به دست یابی به نتیجه در مذاکره با امریکا نبودند و مذاکره را به استناد تجربه قبلی این افراد، ابزاری برای بیان آرمان های خود می دانستند. منتقدان سرسخت مذاکره با امریکا در دولت دوازدهم، حالا در جایگاه مذاکره کننده قرار گرفته بودند و این موضوع در کنار تجربه و تخصص نه چندان مطلوب آنها و انتخاب افراد با اولویت تعهد به مشی سیاسی دولت، نمی توانست مذاکره کنندگان را در برابر تیم های حقوقی قدرتمند رقیب، به اهداف تعیین شده برساند.

سوم: فقدان سرمایه اجتماعی دولت به عنوان پشتوانه مذاکرات

دولت سیزدهم از فردای انتخابات۱۴۰۰ با خلا سرمایه اجتماعی مواجه شد. مردمی که به نشانه اعتراض به وضع موجود، آراء باطله را در جایگاه دوم و بعد از ابراهیم رئیسی قرار دادند پیام خاصی را به رئیسی مخابره کردند. رئیسی سه سال فرصت داشت تا با ارتقای حکمرانی قوه مجریه، سرمایه اجتماعی داخلی را تقویت کند. سرمایه اجتماعی مهمترین مولفه از میان عوامل موثر بر مذاکرات است که دولت ها را در حضور قدرتمند در مذاکرات موفق می کند. مولفه ای که روحانی به اتکا به آن در سال۱۳۹۲ مذاکره مستقیم با امریکا را آغاز کرد.

چهارم: عدم آشنایی با تاکتیک ها و روش های مذاکره موفق

کنار گذاشته شدن تیم های حقوقی مسلط به مذاکره با امریکا و ورود افراد کم تجربه به تیم مذاکره کننده که بر مبنای گرایشات سیاسی انجام می شد، دست دولت را در بکارگیری دیپلمات های کارآزموده بست. نتیجه این فرایند بکارگیری افرادی بود که تسلط کمی به زبان انگلیسی داشتند و فرایند مذاکرات را به دلیل فقدان زبان مشترک و وجود واسطه های روسی و اروپایی، طولانی می کردند.

پنج: نگاه ایدئولوژیک به امریکا و اهداف مذاکره

مذاکره با امریکا همچون سایر کشورها می توانست به صورت تخصصی با اولویت منافع اقتصادی در جریان باشد. اما عادی سازی رابطه با امریکا و دستیابی ایران به منافع حاصل از هرگونه توافق با امریکا که رفع تحریم ها را نیز به دنبال می داشت، به تابویی از سوی جریان های رسانه ای حامی دولت تبدیل شد تا با بهانه هایی همچون شهادت سردار سلیمانی به استمرار وضع موجود کمک کرده و مانع از دستیابی ایران به منافع اقتصادی حاصل از رفع تحریم ها شوند. ترفندهای عوام فریبانه ای که در یک نمونه و بعد از ورود وزیر خارجه عربستان به ایران رنگ باخت.

ششم: چارچوب غیرشفاف خواسته ها و اهداف مذاکره

تیم مذاکره کننده دولت سیزدهم تقریبا بدون توجه به امتیازات گرفته شده از سوی تیم دولت دوازدهم، مذاکره با امریکا را آغاز کرد اما به مرور، دایره خواسته های تیم مذاکره کننده در جریان تبادل متن نهایی توافق در سال ۱۴۰۱، مذاکره را با بن بست مواجه کرد. مذاکره کنندگان متاثر از تغییر شرایط جهانی و متاثر از سایر عوامل، نتوانسته بودند به حداقل امتیازات دست یافته در مذاکرات وین۶ در اسفند۱۳۹۹ برسند.

هفتم: دخالت نهادها و افراد غیرمسئول و پشت پرده در مذاکرات

اگرچه سیاستگذاری در حوزه سیاست خارجی به صراحت از سوی رهبرانقلاب تعیین می شود اما در روش اجرا، این دولت ها هستند که با بکارگیری نیروی انسانی نخبه و انتخاب روش های موثر در مذاکره به پشتوانه ظرفیت های کشور خود، چانه زنی می کنند. در این میان بعد از روی کار آمدن دولت سیزدهم متاثر از عدم آشنایی رئیس جمهور با روند مذاکرات گذشته و فقدان تسلط به حقوق بین الملل، دخالت افراد و نهادهای ثانویه در روند مذاکرات آغاز شد که دست تیم مذاکره کننده را در بهره گیری از ابزارهای مذاکره بست. این نهادها و افراد که در پشت پرده به دنبال امتیازگری از محل رفع تحریم های امریکا علیه خود بودند در نهایت مسئولیت شکست مذاکرات را بر عهده نگرفتند.

هشتم: فقدان سیاست های تبلیغی و رسانه ای هماهنگ

تیم مذاکره کننده دولت سیزدهم بر خلاف تیم های قبلی مذاکره کننده، سیاست غیرشفاف نگهداشتن مذاکرات و انتشار قطره چکانی اخبار مذاکرات را در دستور کار قرار دادند. استدلال این تیم بر هم نخوردن امنیت روانی مردم بود اما انتشار شایعات و تسلط رسانه های امریکایی بر تبلیغات هدفمند و فریبنده، افکار عمومی داخل کشور را به مرور نسبت به موفقیت مذاکرات ناامید کرد. چه آنکه متاثر از عدم اقناع عمومی، انتشار هر خبری از مذاکرات بر نرخ ارز اثرگذار بود و غالب اخبار مذاکرات از رسانه های روسی و امریکایی دریافت می شد.

نهم: مذاکره با واسطه با امریکا

مذاکره غیرمستقیم که صرفا ترفندی رسانه ای، برای تقویت همگرایی حامیان دولت محسوب می شد، دولت سیزدهم را برای پایبندی شبکه حامیان به خود، در این تله قرار داد و علیرغم وجود ظرفیت نخبگان برای مذاکره مستقیم با امریکا، رئیسی ترجیح داد مذاکرات با حضور مترجم صورت گیرد. عدم تسلط مترجمان با اصطلاحات حقوقی، ناآشنایی مترجمین با روش های مذاکره در حقوق بین الملل و عدم وجود زبان مشترک بین مذاکره کنندگان ایرانی و امریکایی و اروپایی که واسطه آنها دیپلمات های روسی بودند، اهداف و منافع دولت رئیسی را محقق نکرد.

دهم: اتکا به بلوک شرق و برهم زدن توازن در سیاست خارجی

وابستگی بیش از اندازه دولت سیزدهم به چین و روسیه که با عناوینی همچون «سیاست همسایگی» یا «نگاه به شرق» بازنمایی می شد، به دلیل اثرگذاری تحریم ها بر اقتصاد ایران و وابستگی دولت به نفت و کاهش تولید ناخالص ملی، سیاست خارجی ایران را به جای درنظر گرفتن مصالح و منافع ملی، به مصالح و منافع چین و روسیه گره زد. گره خوردن مذاکرات ایران و امریکا برای رفع تحریم ها با جنگ روسیه و اوکراین، حمایت روسیه و چین از حق امارات بر جزایر سه گانه ایران در خلیج فارس، ناتوانی دولت در آزادسازی پول های بلوکه شده ایران، نمایانگر اتکا بیش از اندازه رئیسی به ابرقدرت های شرقی و برهم خوردن توازن دیپلماسی بین شرق و غرب، آن هم در شرایطی بود که رئیسی در سیاست داخلی و اقتصاد، در موضع ضعف قرار داشت.

منبع: خرداد

کلیدواژه: مذاکرات هسته ای دولت رئیسی مذاکرات ایران و امریکا تیم مذاکره کننده مذاکره با امریکا سرمایه اجتماعی رفع تحریم ها خارجی ایران سیاست خارجی دولت سیزدهم بین الملل دولت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khordad.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خرداد» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۳۲۱۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جهش ۴۳درصدی تولید طلای سیاه ایران در دولت سیزدهم

تولید نفت ایران در حالی در اسفند پارسال به روزانه ۳ میلیون و ۵۰۸ هزار بشکه رسید که این رقم در ابتدای دولت سیزدهم روزانه ۲ میلیون و ۴۴۱ هزار بشکه بوده است و این حکایت از افزایش ۴۳درصدی دارد.

به گزارش شانا، ایران یکی از بزرگ‌ترین دارندگان منابع هیدروکربوری در جهان به‌ شمار می‌رود، تا آنجا که از نظر داشتن مجموع ذخایر نفت خام و گاز طبیعی در میان کشورهای جهان، رتبه نخست به ایران می‌رسد. بااین‌حال، در دهه‌های گذشته هر زمان که فشار تحریم‌ها علیه صنعت نفت ایران بیشتر شده، تولید نفت و به دنبال آن درآمدهای نفتی ایران نیز با چالش همراه بوده است.

اما در دولت سیزدهم و با وجود تنگ‌ترشدن حلقه تحریم‌های نفتی علیه ایران، تولید نفت نه‌تنها محدود نشده، بلکه با افزایشی بیش از یک میلیون بشکه در روز همراه بوده است. تولید نفت ایران که در دولت گذشته و پس از خروج آمریکا از برجام به‌شدت افت کرده و به ۲ میلیون و ۴۴۱ هزار بشکه در روز رسیده بود، با فعال‌شدن دیپلماسی انرژی در دولت سیزدهم در زمینه بازاریابی‌های تازه و تکیه بر توان ایرانی برای توسعه میدان‌های مشترک و مستقل نفتی در اسفند ۱۴۰۲ به ۳ میلیون و ۵۰۸ هزار بشکه در روز رسید.

درواقع، دولت سیزدهم توانست در ۳۰ ماه بیش از یک میلیون و ۵۰ هزار بشکه معادل ۴۳.۷درصد به تولید نفت ایران بیفزاید و با توجه به اینکه ظرفیت پالایش پالایشگاه‌های کشور و مصرف داخلی نفت خام تا حدودی ثابت بوده، این افزایش تولید صرف صادرات و افزایش درآمدهای نفتی ایران شده است.

احیای ظرفیت تولید نفت خام با تکمیل طرح‌های ناتمام

اگرچه بخشی از این افزایش تولید مربوط به احیای ظرفیت ازدست‌رفته به‌واسطه تحریم‌ها در دولت گذشته بوده، اما توسعه و بهره‌برداری از طرح‌های نفتی نیز نقشی مهم در این زمینه ایفا کرده که توسعه، نگهداشت و افزایش ظرفیت تولید از میدان‌های نفتی کشور با اولویت میدان‌های مشترک در اولویت است.

در این زمینه، از ابتدای استقرار دولت سیزدهم تاکنون ۱۳۲ طرح کلان ناتمام در صنعت نفت به ارزش ۲۸ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار تکمیل شده؛ البته این تمام ماجرا نیست و برای تداوم روند افزایش تولید نفت در کشور و توسعه توان چانه‌زنی ایران در بازارهای جهانی نفت عملیات اجرایی ۵۰ طرح کلان تازه به ارزش ۴۷ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار هم آغاز شده است.

از مهم‌ترین این طرح‌ها می‌توان به تکمیل و راه‌اندازی فاز اول طرح توسعه میدان‌های نفتی سپهر و جفیر با تولید روزانه ۴۸ هزار بشکه نفت‌خام با تکیه بر توان بخش خصوصی ایرانی و استفاده حداکثری از ظرفیت پیمانکاران داخلی اشاره کرد.

با توسعه کامل این میدان با سرمایه‌گذاری ۲ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار که از میدان‌های مستقل نفتی کشور است، تولید روزانه نفت در این میدان به ۱۱۰ هزار بشکه خواهد رسید.

همچنین در این زمینه، تکمیل و بهره‌برداری از هشت طرح نگهداشت و افزایش تولید نفت (میدان‌های اسفند و سیوند، دانان، نرگسی، سعادت‌آباد، نفت شهر، کبود، لالی آسماری و منصوری آسماری) با مجموع افزایش تولید روزانه ۴۸ هزار بشکه نفت‌خام با سرمایه‌گذاری ۴۰۰ میلیون دلار در دولت سیزدهم انجام شد.

بهره‌برداری از طرح افزایش تولید نفت‌خام از میدان‌های چشمه خوش، دالپری و پایدار شرق با مشارکت شرکت‌های روس و ایرانی نیز از دیگر اقدام‌های دولت سیزدهم برای افزایش ظرفیت تولید نفت بوده است.

تضمین تولید پایدار نفت با امضای قراردادهای جدید نفتی

با هدف افزایش ظرفیت تولید نفت در ایران، قراردادهای تازه هم امضا شد که در سال‌های آینده تولید پایدار نفت خام ایران را تضمین خواهد کرد.

مهم‌ترین این قراردادها، قرارداد توسعه یکپارچه میدان نفتی مشترک آزادگان با شرکت دشت آزادگان اروند بود که پارسال امضا شد. با اجرای این قرارداد، افزایش ظرفیت تولید نفت‌خام این میدان مشترک به ۵۵۰ هزار بشکه در روز می‌رسد.

به‌منظور رسیدن به این هدف، سرمایه‌گذاری ۱۱ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلاری پیش‌بینی شده است و برای اجرای آن از همه ظرفیت‌های ملی و توان شرکت‌های صاحب صلاحیت داخلی استفاده خواهد شد. این میدان مهم‌ترین مخزن جوان (گرین‌فیلد) و کمترتوسعه‌یافته کشور است که ظرفیت بالایی برای افزایش تولید نفت کشور دارد.

افزون بر امضای قرارداد توسعه یکپارچه میدان آزادگان و تا زمان آغاز اجرای این طرح، گام نخست توسعه میدان نفتی مشترک آزادگان جنوبی با قدرتی بیشتر در دولت سیزدهم پیگیری شده است.

تا آنجا که پیشرفت فیزیکی بیش از ۸۵درصدی در گام نخست توسعه میدان نفتی مشترک آزادگان جنوبی، افزایش ۷۰درصدی ناوگان حفاری فعال در این میدان و تکمیل و بهره‌برداری از ۶۰ حلقه چاه با افزایش تولید روزانه ۶۰ هزار بشکه در دولت سیزدهم، از جمله این دستاوردهاست که به افزایش تولید نفت از این میدان انجامید.

اقدام عملی وزارت نفت برای افزایش ظرفیت تولید

امضای قرارداد توسعه میدان مشترک سهراب با هدف دستیابی به تولید ۳۰ هزار بشکه در روز نفت خام با شرکت دانا انرژی، با برآورد سرمایه‌گذاری ۸۴۰ میلیون دلار و نیز در این دولت انجام شد، همچنین بهره‌برداری از این میدان با تولید روزانه ۲ هزار بشکه، در بهمن ۱۴۰۲ آغاز شد.

براساس پیش‌بینی‌ها، در مرحله نخست توسعه انتظار می‌رود تولید این میدان به روزانه ۳۰ هزار بشکه برسد و در طول ۲۰ سال قرارداد این میدان، انتظار تولید تجمعی ۱۶۰ میلیون بشکه نفت می‌رود. این قرارداد با هدف تولید تجمعی ۱۶۰ میلیون بشکه نفت‌خام از میدان مشترک نفتی سهراب امضا شد.

امضای قرارداد گام دوم توسعه میدان نفتی آذر با سرمایه‌گذاری بیش از یک میلیارد دلار به‌مدت ۲۰ سال با حجم تولید برآورده تجمعی اضافی حدود ۱۷۷ میلیون بشکه نفت‌خام نیز از دیگر قراردادهای وزارت نفت در دولت سیزدهم با هدف افزایش تولید است.

این طرح به‌منظور برداشت حداکثری از میدان مشترک آذر، تسریع در تکمیل فازهای توسعه میدان، هدایت نقدینگی کشور به طرح‌های منتخب نفت و گاز و با حداکثر سوددهی، استفاده حداکثری از ظرفیت شرکت‌های ایرانی اکتشاف و تولید (E&P)، ایجاد اشتغال و توسعه زیرساخت‌های اجتماعی و اقتصادی استان ایلام در دستور کار شرکت ملی نفت ایران قرار گرفت.

گام دوم توسعه میدان نفتی مسجدسلیمان با سرمایه‌گذاری ۲۶۰ میلیون دلار، از دیگر قراردادهای صنعت نفت است که در دولت سیزدهم امضا شد و به‌مدت ۱۴ سال با هدف تولید تجمعی اضافی حدود ۲۱ میلیون بشکه نفت‌خام اجرایی خواهد شد.

امضای قرارداد توسعه میادین نفتی سومار، سامان و دلاوران با دو شرکت‌ ایرانی با سرمایه‌گذاری ۲۴۵ میلیون دلار به‌مدت ۲۰ سال با میزان تولید تجمعی حدود ۴۰.۴ میلیون بشکه نفت‌ خام نیز در این دولت انجام شده است.

همکاری برای تولید صیانتی از میدان‌های مشترک

در دولت سیزدهم، توسعه میدان‌های نفتی از مرزهای کشور فراتر رفته و ایران با هدف تولید حداکثری و البته صیانتی نفت به دنبال همکاری‌های مشترک با کشورهای همسایه است. در این زمینه، امضا و اجرای تفاهم‌نامه همکاری مشترک در میادین هنگام بین ایران و عمان در دولت سیزدهم انجام شد.

این میدان، تنها میدان مشترک ایران و عمان است و در تنگه هرمز در بخش شرقی خلیج فارس و ۴۵ کیلومتری جزیره قشم واقع شده است. بخش ایرانی این میدان «هنگام» و بخش عمانی «بوخای غربی» نامیده می‌شود. مخزن اصلی این میدان سازند سروک و از سنگ‌های کربناته تشکیل شده است. سیال این مخزن نفت سبک است. براساس این اعداد و ارقام مربوط به نفت درجا و ذخیره قابل برداشت، این میدان یک میدان کوچک به‌ شمار می‌آید. همچنین از نظر ویژگی‌های سنگ، مخزن تولیدی این میدان به‌عنوان یک مخزن متراکم (با تخلخل کم) و دارای نفوذپذیری کم تا متوسط شناخته می‌شود.

طبق گزارش‌های رسمی، هرکدام از دو کشور ایران و عمان در بخش‌های مربوط به خود اقدام‌هایی برای توسعه میدان انجام داده‌اند که به تولید منجر شده‌اند؛ اما در هر دو حالت، تولید از آن بخش‌ها به‌دلیل موارد فنی بعد از مدتی با کاهش مواجه شده است.

بنابراین مطرح‌شدن موضوع توسعه یکپارچه این میدان و تفاهم‌نامه امضاشده فرصت مناسبی برای استفاده از مزایای این الگو از توسعه است تا ایران از آن برای توسعه دیگر میدان‌های مشترک توسعه‌نیافته استفاده کند.

تقویت حضور شرکت‌های دانش‌بنیان در افزایش تولید نفت

توسعه میدان‌های نفتی و بهره‌برداری از آن‌ها تنها مسیری نبود که وزارت نفت در دولت سیزدهم با هدف افزایش تولید طی کرد. در کنار این اقدام، احیای چاه‌های نفتی که در گذشته به دلیل نبود فناوری، سرمایه‌گذاری مورد نیاز و یا کاهش تکلیفی تولید نفت در زمان تحریم بسته شده بودند یا بازدهی آن‌ها کاهش یافته بود در دستور کار وزارت نفت قرار گرفت.

درواقع طرح پیشران احیای چاه‌های بسته و کم‌بازده با هدف توسعه فناوری‌های بهبود تولید نفت خام از طریق ایجاد محیط کسب‌وکار فناورانه، استفاده از ظرفیت شرکت‌های فناور و با هدف اشتغال‌زایی و کارآفرینی، ذیل پارک نوآوری و فناوری صنعت نفت طراحی و ایجاد شد.

در این زمینه، درمجموع ۱۲ قرارداد احیای چاه‌های بسته و کم‌بازده با شرکت‌های فناور و دانش‌بنیان و تخصیص ۳۰ حلقه چاه امضا و تنفیذ شد و پیش‌بینی می‌شود نخستین برداشت از این چاه‌ها در نیمه نخست امسال انجام شود.

با این اقدام‌ها، وزارت نفت توانست در دولت سیزدهم ظرفیت تولید نفت را به پیش از خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم‌ها برساند و این در حالی است که همچنان دور تازه‌ای از تحریم‌ها به صنعت نفت کشور تحمیل می‌شود.

در کنار افزایش تولید نفت، صادرات نیز جانی تازه‌ گرفت و ایران توانست نفت تولیدی خود را به هر کشوری که می‌خواهد صادر کند. صنعت نفت در این دولت نه‌تنها متوقف نشد، بلکه با تکیه بر توان داخلی، اجازه نداد تحریم مانعی بر سر معیشت مردم باشد.

حوری قاسمی